بر خلاف تصور عامه، چاقي ارثي آنقدر ها هم واقعيت ندارد. طبق تحقيقات دانشكده سلامت دانشگاه هاروارد، عوامل ژنتيكي مرتبط با چاقي نقش بسيار كمي در ابتلا به آن دارند. با اين حال، مركز كنترل بيماري ها اعلام كرد كه مي توان از تنوع تاثير عوامل محيطي بر وزن افراد به اين نتيجه رسيد كه ژنتيك مي تواند بر چاق تر شدن افراد تاثير بگذارد. با اين وجود در برخي موارد افرادي كه ژن چاقي ارثي را دارند، لاغر بوده و اضافه وزني ندارند و برعكس افرادي كه ژن چاقي ارثي ندارند دچار اضافه وزن هستند؛ زيرا علاوه بر ژنتيك، روش زندگي افراد نيز تاثير فراواني بر چاقي و اضافه وزن آنها دارد. حتي با وجود ژن چاقي، افراد چاق مي توانند با تغيير رويه زندگي و حمايت خانواده و دوستان به آهستگي وزن كم كنند. در صورت عدم كاهش وزن، تغيير رويه زندگي همچنان مي تواند سلامت فرد را بهبود بخشد. اگر فرد با تغيير رژيم غذايي و ورزش هم نتوانست وزن كم كند مي تواند با يك متخصص جراحي لاغري مشورت كند و جراحي اسليو معده را كه نوعي  جراحي لاغري است، انجام دهد.

چاقي مفرط چيست؟ 

چاقي تعاريف متعددي دارد اما به طور كلي چاقي و اضافه وزن از وزن ايده آل به مراتب بالاتر مي باشد. چاقي مفرط حالت حادي از اضافه وزن است كه فرد ميزان فراواني چربي انباشته شده در بدن دارد. البته مقدار مشخصي چربي براي ذخيره انرژي، عايق سرما و پوششي در برابر ضربه ضروري است.

قد و وزن هر شخص نشان دهنده توده چربي هاي انباشته در بدن وي است. شاخص توده بدني (BMI) هر شخص را مي توان با تقسيم وزن (كيلوگرم) به قد (متر) وي محاسبه كرد. بزرگسالاني كه شاخص توده بدني آنها  بين ۲۵ تا ۲۹.۹ باشد داراي اضافه وزن، و اگر بالاتر از ۳۰ باشد چاق محسوب مي شوند. افرادي كه BMI آنها بين ۱۸.۵ تا ۲۴.۹ باشد، وزن طبيعي دارند. در صورتي كه BMI بيش از ۴۰ باشد، فرد به چاقي مفرط مبتلاست.

آيا امكان دارد كه چاقي ارثي باشد؟ 

پزشكان معمولا پيشينه سلامت خانوادگي را از بيماران خود جمع آوري مي كنند تا بتوانند افرادي را كه در خطر  بيماري هاي مرتبط با چاقي مانند ديابت، بيماري هاي قلبي عروقي و برخي انواع سرطان هستند، را شناسايي كنند. پيشينه ي سلامت خانوادگي، تاثير ژن هاي موروثي و عوامل محيطي را در بين اعضاي خانواده ها نشان مي دهد. خانواده ها نمي توانند ژنتيك خانوادگي خود را تغيير دهند اما مي توانند عادات صحيح غذايي و فعاليت هاي فيزيكي بيشتر را در محيط خانواده جا بياندازند.

اين تغييرات مي توانند سلامت اعضاي خانواده و پيشينه سلامت خانوادگي نسل آينده را بهبود بخشند.